The Illustre Six Word Story Winner

Six five four three two zero

© GdJ

Past The Twilight / Het Schemerdonker Voorbij

It grew a grey dusk
In the half mature evening
Where the vermin troops together
Just like the adrenaline rises

Mechanical lead conspiracies
Crowd the tree-bark
Where each one perfectly knows its spot
On the blind map

Here and there a leaf moves
Woken out of sleep by the wind
That sneaks through the forest
Like a soft murderer

The coming night knows his subjects
Just like demons know the night
But they are no evil powers
These guardians of the obscure

They are rhythmic creatures
That dance the tango of nature
Without wondering themselves
Where and when it all ends

Or with whom?
They don't have to ponder
Consider their steps
While they swirl round each other

They don't need a public
That watches with awe
At their macabre show
These competitors

Whose step by step
Is an exploration
A prospection of powers
Until the ultimate dance lines

But as always rules get trampled upon
The darker it becomes
And desirous strangers
Break easier through protective aura

Its instincts of life serve
To be a kill-joy as well
A third person in the drama
Who seizes the dance

But it's no Argentinian
That seduces his prey
By softly whistling their song
In a thigh-bone turning way

Rather an unfaithful spirit
In the smelling corpse
Of a drunk spectator
Waiting for the misstep to come

The twilight has gone for a while now
As lurid boletes cringe together
And tensely wait
For the signal of decay

Just one smothered yell escapes
Then it gets silent again
At the brotherly workfloor
Of the shadow-sneaker

The sound of crime
Does not waste away slowly
Like a dying stem
More fragile with every sweep

Here one is used to violence
In the most cowardly way
The survivors let it be
What do they care

Invisible the catch
Only the unintentional crackling
Of the old tree's arms
Reveals the nocturn has begun

☾ ☽ 〰 〰 ☾ ☽ 〰 〰 ☾ ☽ 〰 〰 ☾ ☽

Het schemert donkergrijs
In de halfvolwassen avond
Als het ongedierte samentroept
Net als de adrenaline die opkomt

Mechanisch geleide samenzweringen
Bevolken de boomschors
Waar ieder perfect zijn plekje kent
Op de blinde kaart

Hier en daar beweegt een blad
Uit zijn slaap gehaald door de wind
Die als een zachte moordenaar
Door het bos sluipt

De komende nacht kent zijn onderdanen
Net als de demonen de nacht
Maar het zijn geen boze krachten
Deze bewakers van het duister

Het zijn ritmische wezens
Die de tango der natuur dansen
Zonder zich af te vragen
Waar en wanneer het eindigt

Of met wie?
Zij hoeven niet na te denken
Over hun stappen
Terwijl ze door elkaar wervelen

Zij hoeven geen publiek
Dat met ontzag toekijkt
Op hun macabere show
Hier zijn enkel deelnemers

Voor wie stap voor stap
Het leven een verkenning is
Een aftasten der krachten
Tot aan de ultieme danslijnen

Maar zoals steeds hoe donkerder
Hoe makkelijker regels verstoord
En een begerige vreemde
Het beschermend aura doorboort

Zijn instinctieve levenswandel
Zet aan tot spelbederf
Een derde persoon in het drama
Die de dans doet stokken

Het is echter geen Argentijn
Die zijn prooi lokt
Door zachtjes hun lied te fluiten
Op een dijbeen-draaiende manier

Eerder een infidele geest
In het stinkende lichaam
Van een dronken toeschouwer
Wachtend op de obligate misstap

Het schemerdonker is al even voorbij
Als heksenzwammen bijeenkruipen
En gespannen wachten
Op het sein van afbraak

Enkel één gesmoorde gil breekt uit
Dan wordt het opnieuw stil
Op de collegiale werkvloer
Van de schaduwsluiper

De klank van de misdaad
Kwijnt er niet langzaam weg
Als een stervende stengel
Fragieler bij iedere zwaai

Hier is men geweld gewoon
Op de meest laffe wijze
De nabestaanden laten het zo
Weten zij veel

Onzichtbaar is de buit
Alleen het ongewilde kraken
Van de oude boomarmen
Verraadt de start der nachtwake

© GdJ

One Minute / Een Minuut

You can't hold a minute
Not even an hour
Still I try it
Over and over again

One millisecond
Is all it needs
To take your picture
On a photograph

But it's gone
It's a fragment
Of an era
Elusive as sand

Like your being
Ungraspable and variable
Sometimes a cloud
Then a ray

They're building a tunnel now
In the hunt for God
And the time
But they only find formulas

Time as calculated madness
That's all there is to it
You can approach but never catch it
Presumably a ghost

So what...
After death
There isn't any time
They say

But how will it go further then?

☾ ☽ 〰 〰 ☾ ☽ 〰 〰 ☾ ☽ 〰 〰 ☾ ☽

Je kan een minuut niet vastnemen
Zelfs geen uur
Toch probeer ik het
Keer op keer

Een milliseconde
Is er nodig
Om je portret te maken
Op een foto

Maar het is voorbij
Het is een fragment
Uit een tijdspanne
Ongrijpbaar als zand

Zoals je wezen
Onvatbaar en veranderlijk
Soms een wolk
Dan weer een straal

Ze bouwen nu een tunnel
Op jacht achter God
En de tijd
Maar ze vinden enkel formules

De tijd als berekende waanzin
Meer is het niet
Je kan het benaderen, nooit pakken
Vermoedelijk een spook

En daarbij...
Na de dood
Is er geen tijd meer
Zeggen ze

Maar hoe moet het dan verder?

© GdJ

Nebula

She was lost in the nebulous dunes of a large landscape. Dit it look truly that big or was it just her imagination whispering her of a vast, unendless empire. Who was to say? Not her daddy anymore because he had... Oh my god, did she not see aunt Alice now and her sister Marie, my grandmother, standing on the top of that cliff some hundred yards further? I must be going slightly mad... And what's more they never did get along. No, I really need some water to vivify my spirit. "Ah, that must be a cave!" It seemed ever so evident as it was unrealistic. Milena entered a hole that was hewn in the side of the mountainous wall. Of course it was dark but in the distance she could remark a faint light as was it the oil lamp of Aladdin himself. Upon making a few steps forward it occured to her quickly that that thought was not far off at all. But not any material treasure could compare to the tremendous richness that provided the mass of stalactites and stalagmites she witnessed in there now. "Drip, drip, drip," the dripping minerals had made a trail of water leading down in the cave. That must be the path to an underground compartment, the young aristocrat woman thought by herself. It seemed easy to see and follow but not to walk. Milena's curiosity won however and she started the journey. Due to the water and a peculiar sort of dust, the path had a slippery soil. In no time she had already stumbled a couple of times and only the high stone rocks had prevented her from falling hard. Yet she persisted. And it payed off because after a while, some twenty minutes, she saw the energy of the light really becoming strong. It had only brought her so far by growing clearer with every step she had taken. But the sight of what she now witnessed surpassed limitless her greatest imagination.

This place resembled a magic well! Millions of little flies were enlightening the rocky flanks that surrounded an oval crater filled with dark water. As magic as it seemed it was also a place of contrast, of dark and light. Milena didn't quite feel at home here but she was puzzled by this dark beauty. It grew overwhelming. There was a stark attraction coming from the water which she almost could not avoid. She strongly felt the urge to bathe naked in that pool. This seemed strange although she had already felt naked all the time she was in this... dream. Suddenly there occured a rimple in the middle of the well, slowly spreading out to the stone banks. As she focused her look on the opposite side she could distinguish someone. There was a person she guessed was a male sitting on a bench-like rock. He had a capuchon over his head and sat bent forward with something that looked like an old piece of rope in his right hand. The man resembled a pilgrim with his sandals and loose habit. "Hello!" Milena shouted. Some bats responded shrieking and flew away clapping from their well hidden spot somewhere high in the wall of the cave. She heard the echo of her own voice maybe seven times repeating itself. But the person didn't look up. It's as he's in a trance, she thought. I'd better leave that man alone. The event however had cut her loose from the weird attraction she had felt when arriving at the well. Suddenly the magic had gone and she realised it was better to leave before this place could take back its grip on her.

Attempting to return now was even harder as the light in her back drew a harsh shadow before her. But she succeeded anyway and made it safe back on the trail that laid amidst fallen and standing pieces of stone. The whole time Milena just walked and walked and did not think about anything really. Nevertheless, in her mind, the stroll back up did take more than an hour and when she finally made it to the start of the cave she was overly happy to see light again. Though it was another kind of light. A light that reigned behind the nebulous clouds that had descended in the fields of her mind's eye. Or was it the spectrum of her eyesight. Which one was it she could trust? As in a shock Milena remembered being in the same conflict upon her arriving here. But after all...where in fact was she? It seemed like she didn't knew anything anymore. Except...that...she suddenly had an understanding of the figure she'd seen. It had come upon her, in her mind, without any effort. It was Arthur! It was him... She now felt sure about that and it hurt her. It hurt her in her heart when she thought about him. When she thought about what he had done. She felt a poignant mixture of love and pain. But she didn't want to go there... Not again! She knew she didn't belong there. That was all she knew...

© GdJ

Nebula

Ze liep verloren in de nevelachtige duinen van een reusachtig landschap. Leek dit echt zo uitgestrekt of was het enkel haar verbeelding die haar een wijds, oneindig koninkrijk influisterde. Wie zou het zeggen? Zeker haar vader niet meer want hij was... Oh mijn God, zag zij nu niet tante Alice en haar zuster Marie, mijn grootmoeder, op de top van die klif staan enkele honderden meters verder? Ik moet wel helemaal mijn verstand verliezen... En daarbij die kwamen toch nooit overeen? Nee, ik heb echt wat water nodig om mijn geest op te frissen. "Ah, dat moet een grot zijn!" Het leek zo vanzelfsprekend als het onrealistisch was. Milena ging een gat binnen dat gehouwen was in de flank van de bergwand. Natuurlijk was het er donker maar in de verte kon zij een zwak licht opmerken als was het de olielamp van Aladdin zelf. Toen ze enkele stappen voorwaarts zette, kwam het haar snel voor dat die gedachte er niet zo heel ver naast zat. Maar geen enkele materiële schat kon de vergelijking doorstaan met de enorme rijkdom aan stalactieten en stalagmieten die zij hierbinnen nu mocht aanschouwen. "Drup, drup, drup," de druppelende mineralen hadden een spoor van water gemaakt dat neerwaarts in de grot leidde. Dat moet het pad zijn naar een ondergronds gedeelte, dacht de jonge aristocrate bij zichzelf. Het leek gemakkelijk te zien en te volgen doch niet om het te bewandelen. Maar Milena's nieuwsgierigheid won het en ze vatte de tocht aan. Door het water en een eigenaardig soort stof had het pad een glibberige bodem. In geen tijd was ze al enkele malen gestruikeld en alleen de hoge stenen rotsen hadden verhinderd dat ze hard zou zijn gevallen. Toch zette ze door. En dat loonde want na een tijdje, zo'n twintig minuten, zag ze de energie van het licht écht sterk worden. Het had haar zo ver gebracht door na iedere stap klaarder te worden. Maar het zicht van wat zich nu openbaarde aan haar ogen overschreed grenzeloos haar grootste verbeelding.

Deze ruimte geleek op een magische bron! Miljoenen kleine vliegen verlichtten de rotsen flanken die een ovalen krater met donker water omringden. Hoe magisch ook, dit was evengoed een plaats van contrast, van donker en licht. Milena voelde er zich eigenlijk helemaal niet thuis hoewel ze zeer geïntrigeerd was door die donkere schoonheid. Het overweldigde haar. Er kwam een grimmige aantrekkingskracht uit het water waar ze bijna niet aan kon weerstaan. Ze voelde heel erg de nood om naakt in die poel te baden. Dat was vreemd hoewel ze zich al gans de tijd naakt had gevoeld in deze... droom. Opeens zag zij een rimpel in het midden van de bron, die zich langzaam uitspreidde naar de stenen oevers. Wanneer zij haar blik verscherpte naar de overzijde ontwaarde ze daar iemand. Daar zat een persoon op een bankachtige rots. Een man, volgens haar. Hij had een capuchon over zijn hoofd en zat voorovergebogen met iets dat op een oud stuk touw leek in zijn rechterhand. De man deed aan een pelgrim denken met zijn sandalen en losse pij. "Hallo!" riep Milena. Enkele vleermuizen reageerden krijsend terwijl ze al klapperend wegvlogen van hun goed verstopte hangplek ergens hoog in de wand van de grot. Ze hoorde de echo van haar eigen stem wel zeven keer klinken. Maar de persoon keek niet op. Het is alsof hij in trance zit, dacht ze. Ik laat hem beter met rust. De gebeurtenis had haar echter losgemaakt van de vreemde aantrekking die ze had gevoeld bij aankomst aan de bron. Opeens bleek de magie verdwenen en realiseerde ze zich dat het beter was om te vertrekken vooraleer deze plaats opnieuw zijn grip op haar kon nemen.

Nu te trachten teruggaan was nog moeilijker geworden omdat het licht in haar rug een wrange schaduw voor haar uittekende. Maar toch slaagde ze erin veilig op het spoor te raken dat tussen de gevallen en staande stukken steen lag. De hele tijd wandelde Milena gewoon verder zonder ook maar echt aan iets te denken. Niettemin duurde de tocht omhoog in haar geest zeker meer dan een uur en wanneer ze uiteindelijk aan het begin van de grot kwam was ze meer dan gelukkig om opnieuw licht te zien. Hoewel het een ander soort licht was. Een licht dat heerste achter de nevelachtige wolken die waren neergedaald in de velden van haar geestesoog. Of was het het spectrum van haar gezichtsvermogen. Welk van de twee kon ze vertrouwen? Als in een shock herinnerde Milena zich dat ze hetzelfde conflict had bij haar aankomst hier. Maar... waar uiteindelijk was ze dan wel? Het leek erop alsof ze niks meer wist van wat dan ook. Uitgenomen... dat... ze opeens een begrip had van de figuur die ze gezien had. Het was plots op haar neergekomen, in haar geest, zonder enige moeite. Het was Arthur! Het was hem... Nu wist ze het zeker en het kwetste haar. Het deed pijn aan haar hart als ze aan hem dacht. Wanneer ze dacht aan wat hij gedaan had. Ze voelde een scherpe mix van liefde en pijn. Maar ze wilde daar niet heen gaan. Niet opnieuw! Ze wist dat ze daar niet thuishoorde. Dat was alles wat ze wist...

© GdJ

Haiku

De poes dommelt in

De huismuis piept haar wakker

Het is etenstijd!

© GdJ

Them Threatening Witches / Die Dreigende Heksen

Three threatening witches
Soak a rose full of thorns
In room warm poison out of open sores
Kept voluntary for years

They mix their blood
In a dark plot of sinly creatures
Mouldy like old gnarls
Bent through and spirally grown rotten

Across the alcoves of craggy cathedral towers,
Peregrine falcons and dizzy old ghosts
In a hyperblack deep hole
Wherefrom negligent the rose falls

A pious person collects it
"This is for me, for me only"
- the gift I've never had -
The first sign of affection

In a life at the border
I cherish the cupbearer, she thinks
But it isn't a treasure
This hallucination brewed in reality

Because the gloomy dream chooses her
And she takes up the sword
In the chilly night
She searches the houses

Murders and steals
In a dress of lace
That turns red fast
The powers she balances

Such goes on for a long time
The rumour even more solid
Than the smelling coughed up snot
Of three secretive triumphant shrews

Until the knight wonders
Who's the murdering maiden?
And decides to chase her down
For the kiss of death

The threefold sacrifice
That the orphan shall bring
So it is written
So it will be

That a man of nobility
Wanted to save her soul
And captures her
In the dead of the night

The demons are screaming
But before the heaven opens up
He has to cleave her heart
A noble deed

He kisses the eagle on his shield
And hunts with his lips
The poison out of her soul
His tear takes her away

To Styx where she rests
In a boat with underneath
Three fishes in the troubled water
And only a slight swell

Spell-bound she awaits patiently
The king of the birds
For the flight ahead
Broken-winged but still

... a white dove ...

☾ ☽ 〰 〰 ☾ ☽ 〰 〰 ☾ ☽ 〰 〰 ☾ ☽

Drie dreigende heksen

Drenken een doornen roos

In kamerwarm gif uit open wratten

Jarenlang vrijwillig bewaard

Vermengen hun bloed

In een donker pact van zondige wezens

Vermolmd als oude knoesten

Doorbogen en spiraalachtig rotgegroeid

Doorheen de nissen van grillige kathedraaltorens,

Slechtvalken en zwijmelende geesten

In een hyperzwart diep gat

Waaruit achteloos de roos valt

Een vrome raapt ze op

"Dit is voor mij, voor mij alleen"

- het kado dat ik nooit heb gehad -

De eerste blijk van affectie

In een leven aan de kant

Ik koester de schenker, denkt ze

Maar het is geen schat

Deze hallucinatie gebrouwen in realiteit

Want de nare droom kiest haar

En ze neemt het zwaard op

In de kille nacht

Doorzoekt ze de huizen

Moordt en steelt

In een kanten jurk

Die gauw rood uitslaat

De krachten balanceert ze

Zo gaat het lang verder

Het gerucht nog steviger

Dan het ruikende opgehoeste snot

Van drie heimelijk triomferende knollen

Tot de ridder zich afvraagt

Wie is die moordende maagd?

En beslist haar achterna te rijden

Voor de kus van de dood

Het drieledig offer

Dat de wees zal brengen

Zo is het geschreven

Zo zal het zijn

Dat een man van adel

Haar ziel wil redden

En haar gevangenneemt

In het holst van de nacht

De demonen krijsen

Maar eer de hemel opengaat

Moet hij haar hart doorklieven

Een nobele daad

Hij kust de adelaar op zijn schild

En jaagt met zijn lippen

Het vergif van haar ziel

Zijn traan neemt haar mee

Naar Styx waar ze rust

Op een bootje met eronder

Drie vissen in het troebele water

En slechts lichte deining

Betoverd wacht ze geduldig

Op de koning der vogels

Voor de vlucht vooruit

Gelouterd maar nog steeds

... een witte duif...

© GdJ