Poem To The Future / Goochelen In Het Nu

Let us all be zen

Aerodynamic beasts!

Treasure seekers 

At brain technology feasts

Let's communicate

With our new appearance

The old soul

In a new clearance

Let's remember ourselves

In the old world

Where the walls were tall

Where no robots spurred

Where no one was

At love with technics

But just had simple stories

And shamans when it got hectic

Where the sea wasn't yet so wet

And full with energy companies

To delude the fish species

That they're drifting more and more apart

Where the human still knew who he was

Not some logarithm that needs updating

But Dennis and Clara Benton

Without internet lovers and friends

Just checking them out on google...

☾ ☽ 〰 〰 ☾ ☽ 〰 〰 ☾ ☽ 〰 〰 ☾ ☽

Laat ons allen zen zijn
Aerodynamische beesten!
Schattenzoekers
Op hersentechnofeesten

Laat ons communiceren
In onze nieuwe gedaantes
De oude ziel ingekapseld
In androïde metaaltjes

Laat ons onszelf herinneren
In de oude wereld
Toen de muren nog van steen waren
Maar de privacy niet ontregeld

Waar niet iedereen tegelijk vertelde
Bakkers nog de heren van het brood
Men eenvoudige verhalen had ten velde
En sjamanen in geval van nood

Waar de zee nog zo nat niet was
Niet vol stak met energiebedrijven
Om vissen wijs te maken
Dat ze meer en meer afdrijven

Waar de mens nog wist wie hij was
Niet een up te daten logaritme
Maar Janneke en Mieke Vanderplas
Zonder vreemd internetvriendje

Toch even zijn verleden goochelen...

© GdJ

Nachtmerries

21:44 ik zie het ijzeren geraamte opdoemen

Twee coupés bracht de chauffeur mee

Het stormt als de trein de overweg nadert

En iedereen de baan ruimt

De gure wind is geen bondgenoot

Toch is de trein niet uit zijn sporen te slaan

Althans vandaag toch niet

Niemand heeft het vlaggen

Zouden er vrome mensen 

In de treinstellen zitten

Of oud-presidenten?

Of erger nog dictators

Je kan maar beter de trein nemen nu

Met de ecologische opwaardering

Nog beter is het de trein observeren

En dromen dat je op weg bent naar de Orient

Dat men dan ook maar de brugpilaren 

Onder handen neemt

Met het betonrot weet men nooit

En straks lijd ik weer aan nachtmerries

© GdJ

Mathias Rust

Het is avond

Oranje straatlampen verlichten de donkere velden die welgekomen regen zwelgen uit de poriën van de hemel

Dreigende zwarte wolken misleiden

de wakkere getuigen

Snel gaan ze op in een grijs gat

En sobere uitgestrektheid

De twaalf bomen blij dat ze even niet zwiepen

De oranje energie overheerst ook hier het zwerk

Evenwijdige kabels transporteren een achtergebleven geheim gesprek uit de seventies

Twee geliefden wiens communicatie bleef hangen op straatniveau

Ach wat was het toen geweldig

De vreemde ruimtelijke inrichting maakt je creatief 

Of gek

Even checkt de halvemaan 

Wie nog aan haar denkt

Dan is ze weer verzwolgen

Maar rechts van haar dreigen de wolken weer

In een bizarre, grommende samenstelling

Een klein lichtje komt erdoor piepen

Zou het misschien Mathias Rust zijn 

Of een andere eenzame zonderling?

Daar is plots de halve sikkel scherper dan ooit

Aan de linkerkant geen teken van leven

De wolken grijpen nu in als mist in het verkeer

Het zwart splijt de nevelachtige massa

Tijd voor ongure tussenkomsten

En bacchanale heksenverwensingen

Matthias is ondertussen al een eind verder

Gevorderd in het grijze

Hij denkt niet als hij vliegt

Alleen als hij landt

© GdJ

Kwade Dochters

Waarom zie ik je gezicht

En alle rare figuren?

Onder het oranje avondlicht

En de smog van vele uren

De witte hoeve staat nonchalant

Mijn blik glijdt er naartoe

Op een dag was de koning er klant

Maar het vuur niet sterk genoeg

Terwijl schimmige treinen 

De vage horizont berijden

En koeien het zwerk omheinen

Denk ik terug aan die tijden

Ik deel de nostalgie niet

Enkel het beeld in gedachten

Ik wil enkel rust en geen verdriet

Dat mij komt versmachten

De perelaar voelt zich klaar

Voor nog een paar eeuwen

De geest van de boer is bedaard

Na het werk in vorige levens

De satanisten heeft hij graag

Als bijen verzameld rond zijn boom

De nacht verwelkomt hen traag

In de visie van zijn boze droom

Als de kring zich sluit

De maskers niet verroeren

De hoofdman zijn prooi aanduidt

En bezegelt in de daad met hoeren

Is het lot geen fantasme meer

De kraaien brengen het woord

Kwade dochters voelen zich vereerd

Het zwaard doorklieft het koord

Maar vóór het ochtendgloren

Ruilt de boer de ruitjes van potentie

Huppelt weer weg in het koren

Want hij kijkt liever 's nachts naar decadentie

© GdJ