Korenaars

Witte wolken drijven onbestemd

Voorbij aan het gesloten venster

Kortelings nagezeten door de zon

Hoeder van een donkere vloot

De hemel begrijpt het zoeven niet

Van de auto's in de straat

Doch het kermen van het tijdsgewricht

Neemt ze mee in haar opslagplaats

En het zuchten van de mens 

Is ze gewoon geworden

Ze weet dat het voorbijgaat

Daarom heeft ze geduld

Zo nu en dan steekt 

De lichtoranje geworden bol

Het pessimisme neer

Dat haar donkere kompanen oplieten

Maar de strijd is moeilijk

Het lijkt een onbesliste wedstrijd

Want het donker volgt snel

Als het licht even inslaapt

De winter staat aan de deur

Van de volwassenheid

Wachtend om uitgepakt te worden

Als de ster op een volgroeide boom

Het is nog niet koud nu

Maar de tocht verbergt zich om de hoek

En de winterslaap kan niet uitblijven

In het eenzame dorp van korenaars

© GdJ